Հինգ տարի պահանջվեց ժողվարչապետ փաշինյանից Արցախի հարցի վերջնական լուծման համար

Շատ գործ արեց ժողվարչապետը. է՛լ պայմանավորված պատերազմ, է՛լ կապիկություն, է՛լ ներկայացումների բեմադրություն:

Բայց արդյունքի հասավ:

Հալալ է Նոր Հայաստանի ժողվարչապետին՝ առաջին անգամ Արցախը հայաթափվեց:

Մնաց Սյունիքը: Քանի որ ամերիկացիք պատրաստվում են Թայվանի ընտրություններից հետո Չինաստանի թուրք ույղուրներով բնակեցված շրջաններում «դեմոկրատական», բայց իրականում սեպարատիստական շարժում սկսել, ինչի համար, բնականաբար, զենք է հարկավոր հասցնել դեմոկրատ ույղուրներին, Սյունիքի հարցը կարելի է լուծված համարել, քանզի այլ ցամաքային ճանապարհ չկա՝ Սյունիքն անհրաժեշտ է ամերիկացիներին Չինաստանում պայթյուն կազմակերպելու համար, իսկ քանի որ գրանտակեր գործակալների համար ամերիկյան կամքը սրբազան է, Ամերիկան էլ՝ սրբավայր, ապա պետք է ենթադրել, որ Սյունիքից էլ կզրկվենք:

Նախադեպը կա՝ պայմանավորված պատերազմ պարտության նպատակով, մնացածը տեխնիկայի հարց է:

Հետո հերթը կհասնի Սևանին, Տավուշին: Բնականաբար, դրանցից էլ կզրկվի հայ ժողովուրդը, որին անգլոսաքսերը հատկացրել են 10 հազար ք/կմ տարածք, ըստ անգլիացիների կողմից գրված Ալեքսանդրապոլի պայմանագրի:

Իսկ հայ իշխանությունները, բնականաբար, չեն կարողանա մերժել անգլոսաքսերին, կհամաձայնեն ամեն ինչի:

Բայց եթե լուրջ խորհենք, կգանք այն եզրակացության, որ հայ ժողովրդին չի հասնում ո՛չ Արցախ, ո՛չ Սևան, ո՛չ Զանգեզուր:

Բա ափսոս չե՞ն դրանք:

Սևանը մաքուր ջրի երրորդ պաշարն է աշխարհում, չկա՞ ավելի խելքը գլխին ժողովուրդ աշխարհում, որ վայելի:

Իհարկե, կա:

Արցախն ափսոս չէ՞ր, որ հայերին էր բաժին հասել, թուրքերն ավելի արժանի չե՞ն Արցախին: Պատասխանը, կարծում եմ, ակնհայտ է:

Մի ժողովուդր, որի շարքերում շնչում են հայրիկյան պարույրները, որի վարչապետը գրանտակեր գործակալ է, ինչը 30-ամյա «և՛-և՛» կործանարար քաղաքականության տրամաբանական արդյունք դարձավ, իրավունք չունի պետություն ունենալու: Իսկ եթե ունեցավ, կզրկվի տարածքներից, այսինքն՝ պետության ամենակարևոր բաղադրիչից:

Եվ հայ ժողովուրդը շարունակում է իր «հաղթարշավը» դեպի վերջնական կործանում:

Հազա՜ր ափսոս այն սակավաթիվ նորմալ մարդկանց, որոնք ողբերգություն են ունեցել Հայաստանում ծնվելու, հազա՜ր ափսոս…

Արտյոմ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

Մեկնաբանություններ